دارم به این نتیجه میرسم که اگر به تفریحاتم فکر نکنم و خوش نباشم
تو سختی ها نمیتونم دووم بیارم!...هر چقدر بزرگتر میشم اهمیت چیزایی که بهم
آرامش میدن رو بیشتر میفهم ... دلم میخواد تو این وب فعال شم و چیزایی که دوستشون دارم
رو باهاتون به اشتراک بزارم ولی امان از دست بدخلقی هام ... یه اخلاق یه دنده من مدام بهم گوش زد میکنه که هیچ وقت ، هیچ وقت احساساتم رو با دیگران در میون نزارم حتی خوشی ؛
میتونم یه خواهشی ازتون بکنم؟! تا الان تونستید یه حسی در وجودتون رو که ازش بدتون میومد رو از بین ببرید؟چجوری؟